Dag, Mickey Muis

Sinds een tijdje heeft onze huismuis een nestje waardoor er nu twee volwassen, en drie babymuizen in onze tuin wonen. Over het algemeen gaven de kippen geen kik wanneer hun zaadjes weer eens werden gestolen, maar vanochtend stond er ineens grijze muis op het menu. De aanloop naar het tafereel is me bespaard gebleven, maar zodra Pluim de muis te pakken had schreeuwde alles in mij dat ik zo snel mogelijk naar buiten moest.

Uit pure walging, woede, en verdriet begon ik te vloeken en riep ik dat Pluimie de muis moest loslaten. Maar ze luisterde niet. Gedreven door adrenaline keek ik schichtig om me heen terwijl ik probeerde te bedenken hoe ik het best kon handelen. Ik zocht een hulpmiddel maar wist nog niet precies wat, omdat ik ‘too chicken’ was om de muis uit haar snavel te pakken. En terwijl de muis piepte en François hem probeerde af te pikken van Pluimie, groeide mijn frustratie. In een opwelling griste ik een verloren bamboestok van het terras en sloeg ermee tegen de ren.

Pluimie sprintte met muis en al naar de andere kant terwijl ik haar een tik met de bamboestok verkocht, en pikte vervolgens keer op keer met haar harde snavel in het tere lijfje van de hulpeloze muis. Maar wat ik ook riep, en hoeveel tikken ik haar ook gaf, het hielp niets. Ik voelde me machteloos in de situatie en mijn hart brak doormidden.

Terwijl ik de situatie nogmaals in me opnam realiseerde ik me dat Pluimie slechts natuurlijk gedrag vertoonde. En dat dit is wat er in de natuur gebeurd. Even overwoog ik de optie om mijn reddingsactie te staken en de natuur zijn gang te laten gaan. In gedachten zag ik voor me hoe Pluimie en François op de muis zouden blijven inpikken tot er niets meer van hem over was, en de kriebels liepen me over mijn rug. Het voelde zo verkeerd om de muis aan zijn lot over te laten. Wanneer in het wild een jager zijn prooi grijpt vind ik het altijd pijnlijk om naar te kijken, en wens ik dat het slachtoffer weet te ontsnappen. Maar tegelijkertijd weet ik dat de jager, wat ook een prachtig beest is, uiteindelijk zal sterven als hij geen voedsel weet te bemachtigen. En die gedachte aan een geoorloofde dood gaf me rust. Maar ik was niet in de wildernis, ik stond in mijn achtertuin en de kippen kregen meer dan genoeg te eten. Ik kon niet niks doen en toestaan dat de ze de muis doodmaakte. Wat voor hen wellicht slechts een spelletje was.

In een laatste poging om de muis te redden greep ik Pluimie en tilde haar met muis en al uit de ren. Ik zette haar tussen mijn voeten en hield haar met mijn handen stevig vast terwijl ik haar met woorden dwong om de muis los te laten. Na enige tijd gaf Pluim zich gewonnen en liet de muis op het gras vallen. Boos zette ik haar terug in de ren en verdrietig keek ik naar het kleine, grijze levenloze lijfje op de grond. De muis was dood. Doorboord en bebloed. Met opengesperde oogjes van angst. Het laatste wat ik voor het lieve beestje kon doen was het begraven.

Ik pakte een schop uit de schuur en zocht een geschikt plekje in de tuin. Inmiddels stond Rivera, mijn dochter van anderhalf op blote voeten in de deuropening. ‘Buiten spelen. Schoenen aan, koud’ riep ze me toe. Ik legde de schop neer, trok twee bruine blubberlaarzen aan haar blote voeten en nam haar mee de tuin in.

‘Kijk’ zei ik wijzend op de muis. ‘De muis leeft niet meer, ik ga hem begraven. Wil je me helpen?’ Ze knikte ja en liep achter me aan het bordes af. Het gat graven wilde ze graag samendoen, dat de schop groter was als haarzelf deerde haar niet. Met een schepje legde ik de muis voorzichtig in het gat en dacht even aan de babymuizen die zojuist één ouder waren verloren. Biddend dat het vadermuis was en niet de moeder, gooide ik de eerste laag aarde in het graf. ‘Dag, Mickey Muis’ hoorde ik Rivera zeggen. En ze liep weg om te gaan spelen. Ze leek veel minder ontdaan als ik en haar reactie leerde me dat sterven een onderdeel was van het leven. Dat we mogen loslaten en verder gaan. Dus liet ik de muis los. Niet wetend of ik juist had gehandeld. Maar trots dat ik had gedaan wat goed voelde voor mij. En dat ik samen met mijn dochter de muis een eervolle begrafenis had gegeven. Al had Rivera ook een waardevolle levensles voor mij die ochtend. ♥