Het was de dag na sinterklaas, en ik danste door de kamer terwijl ik zong: ‘ik heb veel cadeautjes, ik heb veel cadeautjes’. Na een paar rondjes zwieren zwaaien plofte ik neer op onze grote, zwarte bank en keek naar buiten.
In de voortuin stond een mannetjes merel. Ik staarde hem aan, en zag hoe het kleine zwarte vogeltje met oranje snavel heen en weer wipte op de tuintegels. En ineens vroeg ik me af hoe een vogel het leven ervaarde. Zou hij ook dansen vanwege sinterklaascadeaus?
Waarschijnlijk niet.
Of misschien toch wel. Want wat wist ik nu eigenlijk over het leven van deze merel en zijn vreugde momenten? Ik realiseerde me hoeveel onze werelden zich van elkaar verschilden, en dat maakte me ontzettend nieuwsgierig.
De merel vloog op en ging rustig op een hoge tak zitten.
Nauwlettend hield ik hem in de gaten. Kijk hem daar nu zitten, op die grote, hoge tak. Met uitzicht over de hele voortuin, dicht in de buurt van heerlijke donkerblauwe besjes. Zich niet bewust van al het materialisme in mijn mensenleven.
Hoe was zijn leven? Hoe voélde de merel zich, en welke plannen, ideeën en dromen droeg hij in zijn hart?
Velen van ons zouden zeggen dat een vogel geen bewustzijn heeft, en dat hij alleen zijn oerinstincten waarneemt. Maar toch, het boeide mij.
Het boeide me zo erg dat ik nog steeds over de merel zat te schrijven terwijl hij zelf allang was weggevlogen. Stel dat hij alleen oerinstincten had, wat betekende dit dan voor hem? Hoe ervaarde hij zijn leven? Zonder sinterklaas, zonder computer en zelfs zonder schoenen?
En hoe zou mijn leven voelen wanneer ook ik alleen aardse oerinstincten zou hebben? Of wanneer ik zou besluiten om meer te luisteren naar de oerkreten in mezelf, zonder al het materialisme. En zonder sinterklaascadeaus.
Wat zou er werkelijk overblijven wanner ik de cadeaus, en alle drukte erom heen, zou weglaten? Waar zou mijn leven zich dan mee vullen? En om welke dingen zou ik dansen?
Terwijl ik mijmerend uit het raam staarde, en droomde over een simpeler leven in de oerbossen van onze voorouders, dacht ik ineens aan mijn eigen ideeën en dromen voor de toekomst. Aan de plannen die ik had met mijn leven. En aan mijn familie en vrienden.
Ineens voelde het leven van de merel zo leeg. Zo eenzaam. Want buiten het broedseizoen om is hij eigenlijk altijd alleen. En mijn hart vulde zich met meelij voor deze lieve vogel, die zich waarschijnlijk zelf nergens van bewust was.
Ik zou niets liever willen dan wat meer ‘merel’ in mijn leven. Minder materialisme, minder zekerheden, en minder vastigheid. Zodat ik wat vaker mijn vleugels uit kan slaan om in totale vrijheid op ontdekkingsreis te gaan. Maar in de wetenschap dat er een fijn, warm nest is om naar terug te keren. Waar ik met mijn dierbaren fijne feestelijkheden zoals sinterklaas en kerstmis kan vieren. Waardoor mijn leven zich kan vullen met een ontelbare hoeveelheid momenten van totale vreugde.
Natuurlijk had ik daar geen cadeaus voor nodig. Want in essentie ging het helemaal niet om de cadeaus. Het gaat om de momenten waarop je je gezegend voelt. Waarin je jezelf realiseert hoe goed je het hebt, en je lijf het uitschreeuwt van het type blijdschap en dankbaarheid waarvan je als vanzelf gaat dansen. En dat is waar het werkelijk om draait.
Ik wens dat ook de merel vreugde in zijn hart zal ontdekken, zodat ook hij zal gaan dansen. En wellicht doen we dat dan samen. ♥
Reactie plaatsen
Reacties